گریز :: به نام آرام

گریز

می گریزم ز خود و در تو پناه می برم!

(سپیده. عادلی پور). (آرام)

+به نظرشما عاقبت از خود گریختن چی میتونه باشه؟

۹۹/۰۹/۲۸

سفید

نظرات (۳۰)

۲۸ آذر ۹۹ ، ۲۱:۲۴

امیررضا ...

از خود به کجا ها که نگریخته ام

در آغوشت چه اشک ها نریخته ام

خودگریزی همیشه بد نیست،بعضی وقتا مجبوری از خودتم دورباشی تا به آرامش برسی

۲۸ آذر ۹۹، ۲۱:۳۰

پاسخ:

هیچ چیزی بیرون از خودمون وجود نداره که نتونیم توی خودمون پیداش کنیم(:

آرامش هم از این قضیه مستثنا نیست ولی

باید از خویش گریخت تا به خویش رسید(:

۲۸ آذر ۹۹ ، ۲۱:۳۵

امیررضا ...

هیچ چیزی بیرون از خودمون وجود نداره که نتونیم توی خودمون پیداش کنیم(:
آرامش هم از این قضیه مستثنا نیست ولی
باید از خویش گریخت تا به خویش رسید(:

اینم تفسیر قشنگ و البته کامل تریه
ولی عشق و علاقه از نظر من شاید از این قاعده مستثنا باشه و نشه توی خودمون پیداش کنیم
وقتی عاشق میشی دیگه خودت نیستی همه دنیا میشه "تو" و به قول گفتنی:

تنها یک چیز را از تو بیشتر دوست دارم
این که تو را دوست دارم

۲۸ آذر ۹۹، ۲۱:۴۷

پاسخ:

اتفاقا عشق هم به همون اندازه که در بیرون ما وجود داره در درونمون هم هست، بیشتر نباشه کمتر نیست(:

اما

وقتی عشق رو در جایی خارج از وجود خودمون پیدا می کنیم، بله اون موقع هست که

حاج آقا حافظ میگه

گرچه دانم که به جایی نبرد راه، غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم(:

۲۸ آذر ۹۹ ، ۲۲:۰۵

Stella =]

عه من این شعره رو یه جایی دیده‌م فکر کنم •-•

+ باید امتحان کنم ببینم :))

۲۸ آذر ۹۹، ۲۲:۱۰

پاسخ:

داشتم ابیات یه شعر دیگه رو کامل می کردم که اینو نوشتم:)

ولی چون تو مایه های همین زیاد هست این شکلیه:)

+ اگه یه روز امتحان کردی از نتیجش زیر این پست برام کامنت بذار:)))))))

۲۸ آذر ۹۹ ، ۲۲:۱۱

Stella =]

خواهم از تو بر تو آورم پناه بود فکر کنم ، یادم نیست :/

اوهوم ^-^

+ چشم =) اگه زنده موندم !

۲۸ آذر ۹۹، ۲۲:۱۵

پاسخ:

از این شعر فروغ که یه تیکشو گفتی من عاشق اونجاش که میگه

گفتی از تو بگسلم دریغ و درد

رشته ی وفا مگر گسستنی ست؟ :)

+ اگر خدا بخواهد😅

۲۸ آذر ۹۹ ، ۲۲:۱۷

سین دال

فعلا اون مرحله ایم که پناهم نمیده!

دیگه نمی دونیم اگه پناهم بده عاقبتش چی می تونه باشه...

۲۸ آذر ۹۹، ۲۲:۲۱

پاسخ:

بیا باهم بریم تو یه سرزمین کشف نشده پناهنده بشیم(:

۲۸ آذر ۹۹ ، ۲۲:۲۶

( ک) شباهنگ

بسیاری از مواقع در مورد ، می گریزم زخود فکر کردم ،

ولی ره به جائی نبردم، این نبرد سختی است .

حتی چندین غزل دارم که در آن در مورد گریختن از خود

چیزهایی گفتم ، ولی به این نتیجه رسیدم که این گریختن

فقط در خود فرو رفتن و تفکر کردن است ،

گاهی میگویم

ز خود گر گریزم، به خود در ستیزم

مدام از غم دل، ز خود در گریزم

بهاران خزان شد، به دور از نگاران

خزان در خزان شد، شب بیقراران،

ولی واژه در تو پناه می برم ، زیباست

۲۹ آذر ۹۹، ۲۰:۲۸

پاسخ:

گریختن از خود
میتونه مفاهیم متفاوتی رو پوشش و هر کسی با عینک نگرش و اندیشه خودش بهش معنا می بخشه
مثل خیلی چیز های دیگه
برای من گریز از خود یک فرار معنا می شه
توی اون لحظه ما مثل زندان می مونیم برای خودمون
حالا این میتونه از روی آگاهی یا نا آگاهی باشه
خیلی میشه در این باره صحبت کرد اللخصوص به این دلیل که توی مسائل مختلف با چهره ای کاملا متفاوت معنا میشه و نمیشه به یک کل تعمیمش داد

اما خب میتونیم تقریبا بگیم که ریشه ی این گریزپا بودن از کجا منشأ میگیره

+ این شعر که گفتید توی وبلاگتون هم هست؟

۲۹ آذر ۹۹ ، ۰۰:۱۲

زری ...

چیزی نیست که بیرون از خود بشه پیداش کرد...

حتی اگه هشق بلشه

اگه خدا شناسی باشه و...

از خود گریزی از نظر من معنی نمی ده... یه جوریه.. انگار مثلا خودت و طرد کنی .. یا خودتو سرزنش کنی... یا هر چیزی...

۲۹ آذر ۹۹، ۲۰:۵۱

پاسخ:

اتفاقا بیرون از ما هم وجود داره

اما همه اون چیز هارو مادر درون خودمون هم داریم و چه بسا فراتر از اون (:

از خود گریزی هم تعابیر متفاوتی در مسائل مختلف داره

اما در کل میشه گفت هر انسانی که از خودش فرار میکنه (به کس دیگه ای پناه می بره یا نمی بره رو کار نداریم) توی یه برهه ای بالاخره مجبور میشه که دوباره به سمت خودش برگرده

اصلا جا داره بگیم

باز گشت ما بیشتر از آنکه به سوی حق تعالی باشد به سوی خودمان است(:

۲۹ آذر ۹۹ ، ۰۰:۳۳

فاطمه حیدری (رضوان)

سلام

یاد تصنیفی از علیرضا قربانی افتادم

از تو کجا گریزم

۲۹ آذر ۹۹، ۲۰:۵۳

پاسخ:

سلام

فکر نمی کنم تا به حال شنیده باشمش

حتما اسمش رو به لیست موسیقی هام اضافه می کنم(:

۲۹ آذر ۹۹ ، ۰۰:۴۳

فاطمه حیدری (رضوان)

فکر میکنم باید برای پاسخ به این سوال کمی اندیشه کنم

۲۹ آذر ۹۹، ۲۰:۵۵

پاسخ:

من هم کلا سوال می پرسم که خودم و دیگران برای پاسخ دادن به اون اندیشه کنیم(:

۲۹ آذر ۹۹ ، ۰۰:۵۴

رویای نیمه شب پاییز

جناب شاعر می‌فرمایند :)

چشم فرو بسته اگر وا کنی

در تو بود هر چه تمنا کنی

عافیت از غیر نصیب تو نیست

غیر تو ای خسته طبیب تو نیست

...

از ره غفلت به گدایی رسی

ور به خود آیی به خدایی رسی

...

خواهش مرهم ز دل ریش کن

هر چه طلب می‌کنی از خویش کن

۲۹ آذر ۹۹، ۲۰:۵۷

پاسخ:

کوچ تا چند؟ مگر می شود از خویش گریخت؟ (:

۲۹ آذر ۹۹ ، ۰۳:۴۳

Fatemeh Karimi

شاید هیچ عاقبتی نداشته باشه،

مثل توهم...مثل وقتیکه روی تردمیلی و حتی دو قدم هم جلو نمیری

۲۹ آذر ۹۹، ۲۱:۰۰

پاسخ:

بی عاقبت بودن همون عاقبتِ بدِ؟

یا من اینطور فکر می کنم؟

۲۹ آذر ۹۹ ، ۱۰:۳۴

فاطمه حسینی

عاقبتش برای خودمون دردناکه

شاید یه وقتایی ادم باید با خودش چشم تو چشم شه :)

۲۹ آذر ۹۹، ۲۱:۰۱

پاسخ:

شاید نه

قطعا(((:

۲۹ آذر ۹۹ ، ۱۱:۱۰

yekidie erf

گریختن از خود مرحله ایه که به نظر میاد به یک شناختی از خود رسیده باشیم...
و باید ببینیم که چی شد که از خودمون دوری میکنیم...
یا شاید حتی قبل از این بوده و از شناختن خودش فرار میکنه
مورد اول میشه سردرگمی
مورد دوم میشه جهل

۲۹ آذر ۹۹، ۲۱:۰۳

پاسخ:

دقیقا همینطوره

+همیشه جهالت تعاریف رو سنگین میکنه

۲۹ آذر ۹۹ ، ۲۱:۰۵

فاطمه حیدری (رضوان)

به نظرم از خود گریختن می تونه به دو صورت باشه

اگر در راستای برطرف کردن ضعف هامون باشه خوبه

ولی اگر قرار باشه خود واقعی مون رو فراموش کنیم اصلا"خوب نیست

۲۹ آذر ۹۹، ۲۱:۱۵

پاسخ:

هیچ وقت انسان نمیتونه با فرار از چیزی که هست اون رو اصلاح کنه یا از بینش ببره!

۲۹ آذر ۹۹ ، ۲۲:۱۰

هیـ ‌‌‌ـچ

شاید پیدا کردن چیزی که گمشدهٔ درونیات ماست...

۳۰ آذر ۹۹، ۰۹:۲۵

پاسخ:

شاید(:

۲۹ آذر ۹۹ ، ۲۲:۲۹

فاطمه حیدری (رضوان)

خب بر فرض مثال قصد دارم یک رفتار اشتباهی رو کنار بگذارم این به معنای فاصله گرفتن از خود قبلی و جایگزین کردن خود جدید هست

یعنی از خود گریختن و سپس به خود رسیدن

شاید عجیب و غریب به نظر بیاد

۳۰ آذر ۹۹، ۰۹:۲۹

پاسخ:

خب این فرار کردن نیست

این اصلاح کردنه

شماهر چقدر هم که تغییر کنید خود قبلیتون به صورت کامل کنار نمیره فقط تغییراتی در اون صورت میگیره

که باعث بهتر شدن ویا بدتر شدنش میشه

۲۹ آذر ۹۹ ، ۲۲:۴۳

( ک) شباهنگ

درود بانو

خیر در وبلاگ نیست ، در کتاب راز گیسوی پریشان

به چاپ رسیده اما اگر پیدا کردم براتون در وبلاگ

انتشار خواهم داد

۳۰ آذر ۹۹، ۰۹:۲۳

پاسخ:

سپاسگزارم استاد

۳۰ آذر ۹۹ ، ۰۲:۴۷

Fatemeh Karimi

به نظرم، وقتی داری از خودت فرار میکنی، یعنی یه واقعیتی هست که نمیخوای بپذیری و این عاقبتی نداره، و دیگه اینکه کاملاً با اون سرگشتگی که نتیجه ی تأمل بیشتر در خودت و بهتر کردن خودته فرق میکنی

۳۰ آذر ۹۹، ۰۹:۲۴

پاسخ:

همیشه هم فرار کردن به این دلیل نیست ولی مشخصه که این فرار کردن هیچ رقمه نمیتونه اصلاح کننده باشه

۰۲ دی ۹۹ ، ۱۵:۵۷

AliReza ‌‌

خودگریزی هم ممکنه به نابودی ختم بشه هم به آغوش یار :)

۲ دی ۹۹، ۱۹:۴۵

پاسخ:

فکر می کنی ارزشش رو داشته باشه؟

۰۲ دی ۹۹ ، ۱۹:۰۰

soofi ae

عاقبتش میتونه درجا زدن توخونه ی اول باشه

وخونه ی اول جاییه که آدم حتی به شناخت خودش هم هنوز نرسیده..

اینکه فقط حالات انسانی مون روبدونیم کافی نیست ومنظورم چیزی عمیق تره

بعضیا به تعاریف ساده ازخودشون اکتفا میکنن مثلا من مهربونم..مغرورم..

اینا دقیقا ویژگی هایی هستن که همه انسان ها تو وجودشون دارن حالا کم وزیاد

ولی شناخت خودمون به این ویژگی های عادی محدود نمیشه اصلا!

و چه زیادن آدم هایی که میبینم واقعا ازخودشون فرارمیکنن یا تظاهر به شخص دیگه ای میکنن که خود تظاهر کردن هم میتونه یه نوع فرار ازخود باشه!وشایدهیچوقت به اون شناخت عمیق نرسن..

۲ دی ۹۹، ۱۹:۴۹

پاسخ:

درسته ولی این یه دیدگاه یک سویه هست

گاهی وقتا آدم ها خودشونو خوب می شناسن و بعد از خودشون فرار می کنن!

۰۲ دی ۹۹ ، ۱۹:۵۵

AliReza ‌‌

اگه یار، یار باشه آره :)

۲ دی ۹۹، ۲۰:۱۹

پاسخ:

آقا من متوجه نشدم

ملاک یار بودن برای شما چیه؟

۰۲ دی ۹۹ ، ۲۰:۴۳