مرگ

 

قلب من در جست و جویت مرده است

پیکرم از آرزویت مرده است

ای که با هر روشنی بیگانه ای

شاد باش آن ماه رویت مرده است...

 

 

 

 

 

پا نوشت: در حال سرودن شعر دیگری بودم که این دوبیتی به ذهنم خطور کرد

به این فکر میکنم که خیلی وقت ها به اندازه ی صد ها سال حرف برای زدن داریم

در عین حال به گفتن یک جمله بسنده می کنیم 

اون یک جمله انگار بیشتر از هر چیزی توی دنیا میتونه حس و حال درونی مارو به تصویر بکشه

این دو بیتی هم برای من همینطوره...

 

اندکی من۲

ساعت چیزی نزدیک به دو بامداد است.

نمی دانم چرا خواب به چشمان من نمی آید.

انگار که یک چیزی سر جایش نیست.

مثل این است که آسمان بنفش باشد

و در زمستان به جای برف پیتزا ببارد.

یک جای کارم می لنگد یک جایی که نمیدانم کجاست...