نمی دانم دگر احوال خود را
که چون سوزانده ام اقبال خود را؟
پلنگی وحشی و درنده بودم
فرو کردم به خود چنگال خود را
نظر در آینه کردم و دیدم
دو چشم تیره ی قتال خود را
به آزادی خود بدرود گفتم
چو چیدم در قفس من بال خود را
نگوید گریه اکنون ترک چشمم
چو میبینم چنین امثال خود را
(سپیده_عادلی پور).(آرام)
+هرگز آزاد نمیشه پرنده ای که در قفس بال های خودش رو چیده...
امیررضا ...
فکر میکنم غم گذشته بود نه این روز ها...
باید از قفس خیال زد بیرون... با فکر و خیال در قفس زندگی کردن آینده و اکنون رو هم به اغما می‌بره
نرگسِ خالی!
از آنجایی که می فرماد:
پس از ملازمت عیش و عشق مهرویان ز کارها که کنی شعر حافظ از بر کننتیجه میگیریم که شعرهای زیبا باید حفظ شن.
بره که حفظ شه!
دستمریزاد! :))
Fatemeh Karimi
جدیداً شعر نوشتم سپیده تعریفی نداره ولی موضوع واحد داره میدونی سر موضوع چقدر بدم میخوام بهترش کنم بعد بهت نشون بدم
در مورد پست‌هایی که در مورد خودت مینویسی بگم که خیلی خوب اومد درنظرم
ولی بالاخره در مورد این پست، دوستش داشتم من تمام شعرهای تو رو دوست دارم بعضی‌ها رو تصور میکنم که این کار رو هم دوست دارم :")
«آتش بزن به خاطره‌هایی که در قفس / پرواز را به یاد کبوتر می‌آورد»