کوتاه نوشت 5 :: به نام آرام

شنبه, ۱۸ شهریور ۱۴۰۲، ۰۳:۴۳ ب.ظ سفید

کوتاه نوشت 5

من روشنی را برای چشم هایت آرزو کردم.

حال آنکه خود در منتهای تاریکی،

بی چراغ زیسته بودم...

۰۲/۰۶/۱۸

سفید

نظرات (۴)

۱۸ شهریور ۰۲ ، ۲۲:۱۳

امیررضا ...

یه متنی بود دقیق یادم نیست

ولی با این مضمون بود که می‌گفت منی که برای کسی قدم برنمیداشتم برای تو دویدم

این متن هم مصداق همونه

۱۸ شهریور ۰۲، ۲۲:۴۱

پاسخ:

قبلا جایی ندیده بودمش اما وقتی که گفتی به جفتشون فکر کردم

به نظرم در نگاه نه چندان عمیق میتونن مصداق هم باشن اما یک سری تفاوت های اساسی با هم دارن

اینکه من بگم که (منی که برای کسی قدم بر نمی داشتم برای تو دویدم) ازش این برداشت میشه که تو برای من متفاوت بودی و تفاوتت در این بود که من انرژی بیشتری نسبت به دیگران برای تو صرف کردم در واقع منشا این خود من هستم و من انتخاب کردم که نسبت به دیگران توجه بیشتری به تو داشته باشم. و این به نظرم میتونه مصداق دوست داشتن و علاقه باشه

اما توی نوشته ای که من منتشر کردم شخص فارغ از اینکه که طرف مقابلش در چه شرایطی هست اینکه اصلا به اون روشنی احتیاج داره یا نداره این رو براش می خواد در حدی به اون فرد نسبت به خودش برتری میبخشه که خودش رو شرایطش رو اینکه هزاران بار بیشتر از اون شخص به نور احتیاج داره به کلی فراموش میکنه و این عشقه

۱۹ شهریور ۰۲ ، ۰۰:۲۱

امیررضا ...

آره منم متوجه این موضوع شدم و این تفاوت برام ملموس بود که حتی اون چیزی رو که خودش نداره و احتیاج داره بهش رو برای یه شخص دیگه‌ای آرزو میکنه...

ولی باز همینم ارجحیت دادن میشه، حالت تو مثالی که من گفتم اون شوق نسبت به اون شخصه

توی نوشته‌ی تو ترجیح دادن اون شخص حتی به خود...

درکل برای عشق معانی زیاد و مختلفی هست

ولی به نظرم عشق اشتیاقه، نه بخشیدن

تلاش کردنه، نه نظاره کردن...

۱۹ شهریور ۰۲، ۰۱:۰۹

پاسخ:

نمیدانم

حقیقتا حس میکنم هنوز به اون مرحله نرسیدم که نظر قطعی راجبش بدم

ممنون بابت وقتی که میذاری🌹

۱۹ شهریور ۰۲ ، ۰۱:۱۳

امیررضا ...

هنوزم که هنوزه بین علما در مورد عشق اختلافه😂🤦🏻‍♂️

فقط هرکسی از دید خودش نگاه می‌کنه، حالا چه درست چه غلط

وبلاگت جزو معدود وبلاگ هایی که تو بیان خیلی خاص پیگیر مطالبشم...

شاید به خاطر شعره، چمیدانم؟!

۱۹ شهریور ۰۲، ۱۲:۳۳

پاسخ:

اره به قول مولانا هرکسی یک جای فیل رو لمس میکنه

لطف داری

اتفاقا امروز یکی از دوستانم کتاب شعر احمد رضا احمدی رو می خوند و در پانویس کتاب متوجه شد که با سهراب سپهری دوست بودن و من داشتم به همین فکر میکردم که چقدر نوشتن به خصوص شعر ادم های دوست دارش رو به هم نزدیک میکنه.

۲۰ شهریور ۰۲ ، ۱۷:۱۴