قلب من در جست و جویت مرده است

پیکرم از آرزویت مرده است

ای که با هر روشنی بیگانه ای

شاد باش آن ماه رویت مرده است...

 

 

 

 

 

پا نوشت: در حال سرودن شعر دیگری بودم که این دوبیتی به ذهنم خطور کرد

به این فکر میکنم که خیلی وقت ها به اندازه ی صد ها سال حرف برای زدن داریم

در عین حال به گفتن یک جمله بسنده می کنیم 

اون یک جمله انگار بیشتر از هر چیزی توی دنیا میتونه حس و حال درونی مارو به تصویر بکشه

این دو بیتی هم برای من همینطوره...