یاسمن گلی
همانطور که احتمالا می دانید چندان رابطه ی خوبی با چالش هایی که در بیان به راه می افتند ندارم.
نه اینکه از نظرم ایده ی خوبی نباشند ؛ صرفا از این جهت که عموما در نوشتن راجع به موضوعات از پیش تعیین شده نمی توانم به خوبی عمل کنم.
دیروز می خواستم هر طور شده در یک پست چند خطی درباره ی"گ" بنویسم
و تلاشم در نهایت به سه چهار پیش نویس غیر قابل انتشار منتهی شد.
این هارا گفتم تا بدانید انجام این چالش بهانه ای است برای نوشتن از او...
چشم هایم:
اگر روزی برسد که دیگر نتوانم ببینم ،دلم برای خیلی چیز ها تنگ می شود.
از درخت و گل ها گرفته تا مارمولک های خانه ی مادر بزرگم که بعضی هایشان انگار با اژدها جفت گیری کرده اند.
بیشتر از همه اما دلم برای تو تنگ می شود.
برای موهای صاف و خرمایی رنگت که اگر نبندی شان تا روی سینه ات می رسند .
برای لبخند هایت، برای ظرافت انگشتانت ،برای چشم هایت!
دلم برای هر چیزی که تو در انتهای آن ایستاده باشی تنگ می شود رفیق.
دروغ چرا
اکنون هم اگر پشت میز نشسته ام و رشته ی کلمات را به هم می بافم بخاطر توست.
تو نه تنها مایه ی فروغ چشمانم بلکه نقطه ی اتصال من به این جهان آشفته ای.
شاید هرگز نتوانسته باشی گرد اندوه را از شیشه ی غبار الود قلبم بزدایی اما
پنجره هایی با حضورت در این خانه ساختی که تا سالیان سال میتوان بی چراغ در آن زندگی کرد....
پانوشت:
در ستایش دوستان ابدی
پانوشتِ پانوشت:تمام خوانندگان این پست بلا استثنا به این چالش دعوت اند:)
پانوشتِ پانوشتِ پانوشت: جا داره یه تشکر ویژه هم بکنم از امیر عزیز بابت ایجاد قابلیت ریبلاگ:)
چقدر زیبا نوشتی :)
تو اتصال من به این جهان آشفته ای :)